بسم الله الرحمن الرحیم
کسانیکه خودشون رو خوب پذیرفتند اعتماد به نفس فوق العاده چشم گیری دارند .
یعنی چه؟
در درون خودشون رو تایید می کنن.
برای انسان بودنشون ارزش قائل هستن .
از توانایی رشد و پیشرفت و خلاقیت و نو اندیشی خودشون لذت می برند .
از خودشون رضایت خاطر دارن .
و ...
نقطه بر عکس اینها :
کسانیکه خودشان نسبت به خود چنین محبت و توجهی رو ندارن .
نیاز پیدا می کنن که این خلاء رو از طرف یه نر یا افرادی پر کنن.
این بیماری هست می خواد واقعی باشه یا تظاهر کنه !
یکی که مورد تایید خودش باشه و به نیاز های جسمی روحیش توجه داره خیلی کم به بیماری مبتلا می شه .
حتی فکر بیمار شدن یعنی یه جورایی نیاز به جلب توجه دیگران هم در ذهنش راه پیدا نمی کنه .
ولی کسیکه اعتماد به نفس نداره :
واقعا بیمار می شه تا توجه و محبت دیگران را بر انگیزه . یا اینکه خوش رو به بیماری می زنه تا به این مقصود برسه .
مثلا پاش به آرومی یه جایی می خوره و دو سه روز لنگ لنگ کنون راه می ره .
یا اینکه همیشه حالت سرما خورده به خودش می گیره . یا یه سردرد رو بهانه می کنه .
اما در کل فرقی نمی کنه که بیماری واقعی باشه یا نه در هر حال علت اصلی این رفتار ها نیاز به جلب توجه و محبت دیگران هست .
وقتی به این هدف می رسه توجه و محبت اطرافیاش را به خودش جلب می کنه و راضی می شه و انتظار می کشه تا دوباره بیمار بشه .
دوستان خوب من قبل از مبتلا شدن به این حالت از خودتون مراقبت کنید .
به خودتون عشق بورزید .
به خودتون و نیازهاتون عمیق احترام بگذارید . و توجه کنید .
حتی اگه بیمار هم شدین خودتون از خودتون دلجویی کنید .
برای خودتون دعای خیر و سلامتی کنید .
در پناه حق باشید.
خواهر کوچیکتون رو هم از دعای خیرتون فراموش نکنید .
